Η κρίση στην αγορά των πετρελαιοειδών

Μία σημαντική και ενδιαφέρουσα παρουσίαση της σημερινής κατάστασης   στην διεθνή αγορά πετρελαιοειδών, έκανε ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ Α.Ε., Γρηγόρης Στεργιούλης, μιλώντας στο Επιχειρηματικό Forum Ελλάδας – Γερμανίας που πραγματοποιείται στο Βερολίνο, με θέμα: «Αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και πλοήγηση για το νέο εμπόριο, τις επενδύσεις και τις νεοσύστατες επιχειρήσεις».

Γράφει ο Αριστείδης Ζευγίτης

Το Διεθνές Φόρουμ διοργανώνεται από τον ECONOMIST σε συνεργασία με το Ελληνογερμανικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο και τελεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, καθώς και του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομίας και Ενέργειας της Γερμανίας. Οι επισημάνσεις του είναι  χρήσιμες και τις παραθέτουμε αυτούσιες.

“Η οικονομική κρίση είχε ως συνέπεια την κατακόρυφη πτώση στη ζήτηση των πετρελαιοειδών και στα περιθώρια διύλισης, με άμεση επίπτωση στην κερδοφορία του κλάδου παγκοσμίως.

Ο τομέας διύλισης τα τελευταία χρόνια έχει εισέλθει σε μια περίοδο αναδιοργάνωσης και αναδιάταξης πόρων σε παγκόσμιο επίπεδο. Η οικονομική κρίση έχει αναγκάσει πολλές μεγάλες εταιρίες του χώρου (όπως ENI, Shell, Total, INEOS) να επαναξιολογήσουν τη στρατηγική τους, λαμβάνοντας την απόφαση να μειώσουν τη έκθεση τους στη δραστηριότητα σε ορισμένες χώρες είτε, κλείνοντας/πωλώντας λιγότερο ανταγωνιστικά διυλιστήρια είτε, μετατρέποντάς τα σε αποθηκευτικούς χώρους.

Ειδικά στην Ευρώπη έχουν διακόψει τη λειτουργία τους ή αλλάξει χρήση από το 2008, 22 διυλιστήρια συνολικής δυναμικότητας 2,6 εκατ. βαρελιών ημερησίως, δηλαδή το 13% της συνολικής διυλιστικής δυναμικότητας της Ευρώπης, εκ των οποίων τα 15 συνολικής δυναμικότητας 1,8 εκατ. βαρελιών ημερησίως αφορούν χώρες της ΕΕ.

Αντίθετα, τα διυλιστήρια Μέσης Ανατολής και Ασίας αύξησαν τη συμμετοχή τους στην παγκόσμια παραγωγή διύλισης κατά 30% μεταξύ των ετών 2005-2014. (World Oil and Gas Review, 2015, p. 112-114). Ο εντεινόμενος ανταγωνισμός στη Μεσόγειο, είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την ανταγωνιστική παρουσία των ελληνικών διυλιστηρίων, πέραν των άλλων και δεδομένου ότι, όπως προαναφέρθηκε, και υπό την πίεση της συρρίκνωσης της εσωτερικής αγοράς, ήδη το 60 % περίπου της παραγωγής εξάγεται.

Επιπλέον, τα εκτός ΕΕ διυλιστήρια δεν επιβαρύνονται με το κόστος συμμόρφωσης με τις ποιοτικές προδιαγραφές των προϊόντων και τις αποδεκτές περιβαλλοντικές επιδόσεις της παραγωγικής διαδικασίας που ισχύουν στην ΕΕ. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την απουσία παρόμοιων προδιαγραφών στις εκτός ΕΕ αγορές, στις οποίες απευθύνεται η πλειονότητα των προϊόντων που παράγει ο κλάδος, θέτει τα ευρωπαϊκά και τα ελληνικά διυλιστήρια σε μειονεκτική ανταγωνιστική θέση, με τη δυσμενή προοπτική, η θέση αυτή ναχειροτερεύσει στο άμεσο μέλλον.”