Συνέντευξη Υπουργού ΠΕΚΑ, Ευάγγελου Λιβιεράτου, στον «Τύπο της Κυριακής»
Περίπου τρεις μήνες μετά, παραμένετε όσο αισιόδοξος εμφανιστήκατε στην ομιλία σας επί των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, για τις δυνατότητες που έχει η χώρα να υπερβεί την κρίση, ή η πραγματικότητα μοιάζει διαφορετική;
Η αισιοδοξία μου τότε είχε συγκεκριμένη αναφορά. Στην πίστη μου στις δυνάμεις της πατρίδας μας και ιδιαίτερα των νέων δημιουργικών ανθρώπων, που διψούν για ένα καλύτερο μέλλον και που δεν τους δόθηκε μέχρι τώρα το κατάλληλο πλαίσιο να αξιοποιήσουν το δυναμισμό και τα πλεονεκτήματα που τους παρέχει η εποχή που ζούμε, στο νέο αιώνα που χαράζει η ψηφιακή επανάσταση. Δεν μπορούμε να ζούμε πλέον, μόνο εμείς στη σημερινή Ευρώπη με τις «νοσταλγίες» του 20ού αιώνα ή τις «ομορφιές» του 19ου, όσο κι’ αν πρέπει να διδασκόμαστε από το παρελθόν. Με αυτή την έννοια, εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξος. Τα νέα παιδιά θα δώσουν τη λύση, αρκεί να μη συνεχίζουμε να καίμε την εφηβεία τους στο αναχρονιστικό σχολείο που έχουμε ακόμη στη χώρα.
Τι απαντάτε σε όσους υποστηρίζουν ότι το δόγμα «πάση θυσία στο ευρώ» δεν οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, ή ακόμα και ότι ενδεχόμενη επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν αποτελεί καταστροφή, όπως επισήμως η κυβέρνηση υποστηρίζει;
Οι Έλληνες φαίνεται ότι θέλουν το Ευρώ και εκεί δίνεται η μάχη. Άλλωστε μια ενωμένη Ευρώπη, δεν θα μπορούσε παρά να έχει ένα ενιαίο νόμισμα. Δεν νομίζω ότι το Ευρώ είναι η αιτία της κρίσης. Η κρίση της Ελλάδας είναι διαρκής, από το 1830 μέχρι σήμερα, για να μην πω από το 1821… Άλλοι είναι οι λόγοι. Προϋπάρχουν του Ευρώ. Το Ευρώ είναι ίσως μια από τις «μάγισσες», που μας άρεσε πάντα να κυνηγάμε σ’ αυτόν το τόπο, όταν επιμελώς αποφεύγαμε να σκύψουμε στα πραγματικά προβλήματα, με κύριο την Εκπαίδευση και την Παιδεία.
Σε λίγες ημέρες, η κυβέρνηση συνεργασίας περνά το πρώτο κρίσιμο τεστ. Την ψηφοφορία του πακέτου των μέτρων των 11,5 δις ευρώ. Φοβάστε απώλειες στην ψηφοφορία;
Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός για να εκτιμήσω με αξιοπιστία τις πιθανές λειτουργίες των βουλευτών των τριών κομμάτων, που στηρίζουν την κυβέρνηση, σε μια ψηφοφορία στη Βουλή. Θα σας απαντήσω εδώ ως πολίτης. Όλα είναι πιθανά σε ένα ασταθές σύστημα. Το πρόβλημα είναι τι θα γινόταν σε μια αντιστροφή του ασταθούς συστήματος. Οι Φυσικομαθηματικοί και οι Μηχανικοί, που τους είναι οικεία τέτοια συστήματα, γνωρίζουν την απάντηση…
Πως απαντάτε στην κριτική που δέχονται σχεδόν όλοι οι τεχνοκράτες υπουργοί που μετέχουν στην κυβέρνηση συνεργασίας, περί αδράνειας, ελλιπούς απόδοσης ή αναποτελεσματικότητας;
Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ την κριτική στην οποία αναφέρεστε. Ίσως να οφείλεται στη μη ικανοποίηση των στερεοτύπων περί «δράσης», «απόδοσης» ή «αποτελεσματικότητας», με τα οποία έχουν συνηθίσει οι ασκούντες την κριτική να «αξιολογούν» το έργο των Υπουργών. Το παραγόμενο έργο δεν είναι πάντα ορατό, σύμφωνα με τα κρατούντα επικοινωνιακά στερεότυπα. Έχει σημασία αυτό που παράγεις να είναι χρήσιμο για τους πολλούς και βιώσιμο κι ας μη φαίνεται σε πρώτη προσέγγιση, σε πρώτο χρόνο.
Τι πρέπει να περιμένει η χώρα μας από τις έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων τόσο μεσοπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα;
Επειδή πρόκειται για πειραματική ερευνητική διαδικασία, η επιβεβαίωση έρχεται μετά το πέρας της. Οι εκτιμήσεις και προσδοκίες δεν πρέπει να συγχέονται με τα αποτελέσματα, που μόνον αυτά συνθέτουν την πραγματική εικόνα. Απαιτείται μεθοδικότητα, υπομονή και υπευθυνότητα, απέναντι κυρίως στην κοινή γνώμη. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα των Υδρογονανθράκων, που ξεκίνησε πριν δυο χρόνια από τον τότε Υφυπουργό Γιάννη Μανιάτη, άνοιξε το δρόμο. Έγινε με γνώση, σύστημα και χαμηλόφωνα, αλλά και με αυτοπεποίθηση, υποδειγματικά θα έλεγα, βάζοντας τις βάσεις μιας αισιόδοξης προοπτικής για τη χώρα. Μέσα στον επόμενο χρόνο θα γνωρίζουμε πολύ περισσότερα. Οι Γεωφυσικές έρευνες γίνονται σε έναν ευρύτατο γεωγραφικό χώρο, που εκτείνεται σε μια τεράστια θαλάσσια έκταση, από τα νότια της Κρήτης μέχρι το βόρειο Ιόνιο. Η έκταση αυτή, που ορίστηκε επίσημα από την Ελλάδα με συντεταγμένες και δημοσιεύτηκε σε χάρτη στο ΦΕΚ και στην εφημερίδα της ΕΕ, είναι 40% μεγαλύτερη από την ηπειρωτική έκταση της Ελλάδας και περίπου όση η έκταση όλης της Ρουμανίας!
Παρά το γεγονός ότι ο νόμος 4014/2011 για την τακτοποίηση των αυθαιρέτων αναμενόταν να βάλει φραγμό στην επέκταση της αυθαίρετης δόμησης, βλέπουμε ότι γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Πώς θα αντιμετωπίσετε αυτό το πρόβλημα;
Το θέμα των αυθαιρέτων αποτελεί και αυτό μία από τις γνωστές παθογένειες της χώρας στο άτακτο πεδίο μιας συγκεχυμένης και πολυκερματισμένης διαχείρισης του χώρου, στο οποίο ανήκουν άλλωστε και το Κτηματολόγιο, οι Χαρτογραφήσεις, οι καλύψεις, χρήσεις και αξίες Γης, οι οριοθετήσεις, οι ορισμοί του Δάσους, ο Χωρικός Σχεδιασμός και άλλα συναφή. Ζητήματα που παραμένουν άλυτα από την ίδρυση του κράτους, τουλάχιστον με τον τρόπο που καταλαβαίνουν το θέμα όλα τα άλλα κράτη της Ευρώπης. Η χώρα δεν μπορεί πια να ρυθμίζει “ad hoc” το πρόβλημα των αυθαιρέτων. Είναι ένα εθνικό κοινωνικό θέμα, όπως και τα άλλα που προανέφερα. Βέβαια υπάρχει ήδη μια περί αυθαιρέτων Νομοθεσία και εφόσον υπάρχει θα πρέπει να τηρείται, χωρίς να χρειάζονται Υπουργικές εντολές για την τήρηση των Νόμων. Εντούτοις είναι γενική η πεποίθηση ότι το ενδογενές και διαχρονικό αυτό πρόβλημα, συνυφασμένο με το ευρύτερο πνεύμα αυθαιρεσίας που έχει καλλιεργηθεί στη χώρα και έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές, πρέπει κάποτε να λυθεί οριστικά, με μια τελική πολιτική λύση, εξοπλισμένη όμως με σοβαρά και βιώσιμα κανονιστικά αντίβαρα και με την πάντα απαραίτητη εγγύηση της νομιμότητας. Γνωρίζω ότι ο Πρωθυπουργός ενδιαφέρεται προσωπικά για το μείζον αυτό θέμα, το οποίο απασχολεί με τη δέουσα προσοχή και το Υπουργείο μας.
Εδώ και μία 20ετία περίπου η Ελλάδα βρίσκεται σε μία ιδιότυπη ομηρία όσον αφορά την ολοκλήρωση του Εθνικού Κτηματολογίου. Μιας και είστε ειδικός, αφού διδάσκετε Γεωδαισία και Χαρτογραφία, πιστεύετε ότι η ιδιωτικοποίηση του Κτηματολογίου θα επιταχύνει τις διαδικασίες; Με ποιον τρόπο σκοπεύετε να προχωρήσετε στη διαδικασία ιδιωτικοποίησης;
Το θέμα του Κτηματολογίου, όπως άλλωστε και της Χαρτογράφησης της χώρας, ήταν το θεμελιώδες αντικείμενο του Καποδίστρια, από το 1827, πριν έλθει ακόμα στην Ελλάδα να αναλάβει τη διακυβέρνηση! Η ομηρία της χώρας είναι από τότε διαρκής και δεν είναι πρόβλημα της τελευταίας 20ετίας. Δεν πιστεύω ότι η απόκτηση Κτηματολογίου, μετά 180 χρόνια, είναι θέμα ιδιωτικοποίησης. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν έχει ιδιωτικοποιήσει το Κτηματολόγιό της. Και εδώ, άλλοι είναι οι λόγοι του προβλήματος. Η λύση της «ιδιότυπης ομηρίας» είναι ώριμη να γίνει με δικές μας δυνάμεις, με μια αποφασιστική ώθηση προς τα εμπρός, εξορθολογίζοντας και απλοποιώντας τις διαδικασίες, με εστίαση στο απολύτως συγκεκριμένο κτηματολογικό έργο. Πιστεύω ότι έχουμε αρκετά πια πάθει και μάθει από τα λάθη μας. Το Κτηματολόγιο, ως υπαρκτός Οργανισμός, διαθέτει την τεχνογνωσία για το απαραίτητο ταχύ άλμα. Και η χώρα διαθέτει το καταρτισμένο δυναμικό και τις σχετικές έμπειρες επιχειρήσεις να το κάνει, ακόμα και με την ενίσχυση των μηχανισμών της εξειδικευμένης νεανικής επιχειρηματικότητας, που βρίσκονται σε ύπνωση στη χώρα μας. Χρειάζεται αποφασιστικότητα, ανάσες φρεσκάδας, αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις μας και ξεκόλλημα από ξεπερασμένες περίκλειστες νοοτροπίες και αγκυλώσεις, που μας κρατάνε δέσμιους στο παρελθόν.
